Yirminci yüzyılın her yaştan çocuğunun evde ya da okulda, erkenden tanıştığı ilk resim malzemesidir suluboya. Daha yazı yazmayı öğrenmeden, tükenmez bir coşkuyla defterleri ardı ardına doldurmak için fırçanın ucundaki boyayı suyla buluşturmak yeter bu çağın çocuklarına.

Tarihsel süreçte herkesin kolayca ulaşabildiği, yolculuklarda yanında taşıdığı, neredeyse her eve girdiğinden özel yaşam alanına ait gibi duran suluboya; düşsel ya da gerçek izlenimleri, geçmişe ya da içinde bulunulan ana dair deneyimleri, zamanın dışına, mekânın ötesine taşımak için kişisel bir kayıt aracı olur adeta. Diğer taraftan suluboya resimler, ister belgesel amaçlarla kullanılanlar ister salt sanatsal değerlerine dayanarak sergilenenler olsun, kamusal alanda da kendilerine yer bulur yüzyıllar boyunca.

Bununla birlikte Batılı sanat tarihi kanonunda suluboya eserler yeterince vurgulanmaz ve tartışılmaz. Suyla çözülen boyaların antik çağlardan, hatta tarih öncesi dönemlerden bu yana kullanılmış olmalarına rağmen bu denli göz ardı edilmeleri şaşırtıcıdır. Oysa Bizans el yazması kitap sanatı çerçevesinde gelişerek on birinci yüzyılda doruk noktasına ulaşan ve guaj boyanın opak kullanımıyla karakterize olan antik suluboya geleneğinin Batı Avrupa kültüründe de giderek yaygınlaştığını ve Ortaçağ Avrupa’sında kilise el yazmalarının ‘miniatura’ ya da ‘illuminato’ adı verilen, suluboyaya benzer resimlerle süslendiğini biliyoruz.  

Geç Orta Çağ ile Erken Rönesans’ın kesiştiği noktada, bağımsız bir resim tekniğine dönüşebilecek düzeyde yoğun ve ustaca uygulamalara rağmen, suluboyanın yardımcı malzeme olarak kullanımının sürdüğü dikkat çeker. Avrupa’da kâğıt üretimindeki ilerlemelerle birlikte, Rönesans sanatçılarının on beşinci yüzyılın sonu ve on altıncı yüzyılın başında, yağlıboya resimlerin hazırlık eskizlerini kâğıt üzerinde suluboya ile yapmaya başlamaları, tekniğin uygulama alanını genişletse de bağımsızlaşmasını sağlamaya yetmez. Bunun için aradan üç yüz yıl daha geçmesi ve egemenlik sınırları son derece genişleyen Britanya İmparatorluğu’nun Kıta Avrupa’sından ayrımlaşan yönleriyle kültür dünyasında olduğu gibi sanatta da bir İngiliz kimliği oluşturma çabalarının sonuçlanması gerekecektir.

Doğada yapılan hızlı eskizlerle birlikte İngiliz suluboya ekolünde yeni bir anlam kazanan leke, kompozisyonun desenden bağımsız, güçlü bir elemanına dönüşürken, saydam katmanları üst üste kullanarak yaratılan optik etkilerle mecra değiştiren suluboya anlayışı, kendi malzeme dilini ve özerk alanını oluşturur.

Dış dünyanın geçici ve rastlantısal görünümlerini; gökyüzünü, denizleri, kırları, ışığın anlık etkisi altında değişen yönleriyle, sanatçının psikolojik reaksiyonuna yetişebilen bir hızda yansıtmaya en uygun malzeme olarak öne çıkan suluboya, doğaya anında tepki verme özelliğiyle Romantik Natüralizm perspektifine yerleşir. Bunun yanında, diğer malzeme ve tekniklerin alışılmış, kabul görmüş nitelikleriyle yarışmak yerine, suyun akıcılığında ifade bulan en saf haliyle, kendine has yapısının malzemeye kazandırdığı özgün kimlik, temelde Modernist bir tavrı destekler ve bu doğrultuda yirminci yüzyıl kategorileri içindeki yerini alır.